Pagkagumon Sa Sex: Ayoko Ng Sex, Kailangan Ko Ito

Pagkagumon Sa Sex: Ayoko Ng Sex, Kailangan Ko Ito
Pagkagumon Sa Sex: Ayoko Ng Sex, Kailangan Ko Ito

Video: Pagkagumon Sa Sex: Ayoko Ng Sex, Kailangan Ko Ito

Video: Pagkagumon Sa Sex: Ayoko Ng Sex, Kailangan Ko Ito
Video: Откровения. Массажист (16 серия) 2024, Marso
Anonim

Ang sekswal na pagkagumon ay isang napaka-seryoso, banayad na problema sa maraming mga pitfalls tulad ng edukasyon sa sex, sikolohikal na trauma, at pag-unlad ng sariling sekswalidad. Ang mga tao ay naghahanap para sa, hinihingi, nangangailangan ng sex para sa iba't ibang mga kadahilanan. Ang isang tao ay hindi lamang makahanap ng isang tao na masiyahan ang lahat ng mga pinaka lihim na pagnanasa, ang isang tao ay kailangang makaramdam ng kanais-nais at seksing, ngunit naharap ako sa katotohanang ang sex para sa akin ay naging isang instrumento ng pagtitiwala sa sarili, na nagtatakip sa kawalan ng kapanatagan at kawalan ng respeto sa sarili … Walang nagsasalita tungkol sa pagkagumon sa sex sa aking kapaligiran, isinulat nila ito na para bang hindi ito isang problema sa lahat. Ngunit ang nangangailangan ng sex ay kapareho ng nangangailangan ng alkohol o nikotina, binabago nito ang paraan ng pamumuhay at mga sikolohikal na presyon. Nais kong sabihin sa iyo kung paano ako naging may kamalayan sa aking nakakalason na sekswalidad, nagawang mapagtagumpayan ang pagkagumon at bumalik sa normal na buhay. Sa isang aparador na puno ng erotiko na damit na panloob, mga laruan sa sex, na may interes na masiyahan ang pinaka-magkakaibang mga pagnanasa ng aking mga kasosyo at, saka, ang pagnanais na makipagtalik anumang oras, kahit saan, naisip ko na ako ang pangarap ng bawat tao. Ngunit sa kabila nito, naghiwalay ang aking buong relasyon. Hindi ko maintindihan kung bakit nangyayari ang lahat sa ganitong paraan, dahil sa sobrang bukas ko at sanay sa sex. Sa lahat ng oras na ito, sinusubukan kong malutas ang mga problema sa nag-iisang paraan na alam ko: Ginising ko ang aking kasintahan na may blowjob sa umaga, nagpadala sa kanya ng mga prangka na mensahe sa araw, at sa gabi ay nakilala ko siya sa bahay sa sekswal na pantulog, isang sinturon at mga fishnet. Ngunit ang lahat ng ito ay hindi lamang gumana, pinalala nito ang sitwasyon. Akala ko ay mabuti ako, ngunit napunta ako sa pagkabigo lamang sa sarili ko. Ang anumang kasarian sa isang relasyon sa isang lalaki ay isang bagay na tinawaran ko, na binabanggit ang isang bagay tulad ng "Hindi ka ba naaakit sa akin ng sekswal?" Bilang mga argumento. Nagreklamo ako at nagalit, at ang kanyang mga salita ay palaging may parehong ideya: Pinilit ko siya at pinaramdam na nagkonsensya siya kung ayaw niyang makipagtalik. Dahil sa katotohanan na naramdaman kong napaka-insecure sa bagay na ito, natapos ang relasyon. Makalipas ang ilang sandali, nagsimula ako ng isang bagong relasyon, at muling lumitaw ang parehong problema.

Minsan, noong sinusubukan kong akitin ang aking kasintahan na mag-ibig ng mabilis bago magtrabaho, tinanong niya ako: "Gusto mo ba talaga ng sex? Excited ka ba?".

At pagkatapos ay napagtanto ko na ayoko ng sex, hindi, kailangan ko ito. Hindi ko alam kung bakit gusto ko ito, naisip kong kinakailangan na gugustuhin ito. Ngunit nang mapagtanto ko ito, huli na ang lahat: Sanay na akong gawin ang ginawa ko, dati humihiling ng sex, hinahanap ito, iniisip, ngunit hindi bilang isang proseso, ngunit bilang isang mahalagang sangkap ng isang relasyon.

Nakipaghiwalay kami sa taong ito para sa parehong dahilan tulad ng mga nauna. Naiwan ulit akong mag-isa, ngunit sa oras na ito sa halip na maghanap ng bagong kasosyo, nagpasya akong mag-focus sa aking mga saloobin at hangarin. Sa loob ng isang buwan hindi ako nagpunta sa mga petsa, hindi nakikipag-usap nang romantiko sa mga lalaki, nabuhay lamang ako sa aking buhay at pagkatapos ay napansin ko na ako ay ganap na kalmado. Oo, nag-masturbate ako, ngunit napakabihirang, 4 na beses lamang sa isang buong buwan. Natigil ako sa pakiramdam ng desperado, gumon, nagpapilit na masiyahan ang anumang pagnanais ng aking kapareha bago pa niya ito magkaroon.

Ang kakulangan ng isang kapareha at ang kakulangan ng isang relasyon ay nagpatigil sa akin takot na ako ay isang masamang batang babae, na hindi ako nasiyahan o maaaring hindi nasiyahan ang isang tao sa kama. Napagtanto na hindi ang pag-ibig ko sa sex, nagpasya akong kumuha ng kurso ng therapy, makipag-usap sa isang psychologist at alamin kung bakit patuloy na gumuho ang aking relasyon kung nais ko lamang na hinangad ako. Sa pinakaunang sesyon, tinanong ako ng psychologist ng isang napaka-simpleng tanong: "Ano ang kahulugan sa iyo ng katotohanang nais ng iyong kasosyo na makipagtalik sa iyo?" Tumugon ako nang walang antala: "Na mayroon kaming maayos, matibay na ugnayan." "At kung ayaw niya?" "Kaya iiwan niya ako at maghanap ng sex sa kung saan pa." Matapos ang pag-uusap na ito, naging malinaw na ipinapantay ko ang sex sa isang pakiramdam ng seguridad. Nadama kong ipinagkanulo kung ang lalaki ay nagsalsal, at ang kasarian mismo ay nadama tulad ng isang parusa o isang gantimpala, nakasalalay sa kung tatanungin ko siya o hindi.

Kung walang kasarian, naramdaman kong inabandona ako.

Ngunit sa katunayan, iniwan nila ako dahil lamang sa sobrang desperado kong paghihintay at paghingi ng sex na hindi ko man lang napansin kung paano ko kinakatakutan ang mga tao o inis lang. Napagtanto ko na ako ay ganap na sa isang dead end nang mapagtanto ko na matapos ang relasyon, hindi ko iniisip na ang aking pag-uugali ay hindi ganap na malusog, ngunit marahil ay hindi ako sapat na bukas, hindi gaanong sekswal. Madaling lapitan o pagsusugal at mahusay sa kama, ayon sa gusto ng kasintahan ko. Patuloy kong pinaniwala ang aking sarili na kasalanan ko na mayroong napakakaunting kasarian, ako at ako lamang ang dapat na responsibilidad para sa pagkakaiba-iba at samahan nito, at ang paghihiwalay ay nangangahulugang pagkabigo para sa akin. Habang sumasailalim ako sa therapy, patuloy akong sumasalamin sa aking pag-uugali at sinuri ang aking mga aksyon at relasyon sa pangkalahatan habang ang mga bagong ideya ay naisip ko, at ang katotohanan ay isiniwalat sa akin mula sa mga salita ng psychologist. Naisip ko ang katotohanan na may mga mag-asawa kung saan ang sex ay malayo sa pangunahing ulam. Mayroon ding mga relasyon na may mga problema sa sex.

Ang katotohanan na ang mga kasosyo ay madalas na sisihin ang bawat isa para sa kakulangan ng pagkukusa o karanasan, pagnanais na bumuo at mag-eksperimento, ginawa akong labis na nag-aalala.

Napagtanto kong palagi akong natatakot na magkakaroon ng gayong problema sa aking relasyon, naisip ko na ginagawa ko ang lahat sa aking lakas upang palakasin ang relasyon. Ngunit narito ang napagtanto ko sa huli: Wala akong pakialam sa aming buhay sa sex na malusog, kawili-wili at madamdamin, ipinakita ko lang ang lahat ng aking pagsisikap at kasanayan, upang kung may mga problema na lumitaw, hindi ako masisisi para sa kanila, Dahil sa napakarami kong nagawa, "hindi mo kailanman ginustong makipagtalik." Ang aking masigasig na pagnanais na maging perpektong magkasintahan ay hindi nauugnay sa pagiging talagang mahusay sa kama, ngunit sa katotohanan na naniniwala ako na ang isang perpektong magkasintahan lamang ay maaaring maging isang perpektong babae, at, nang naaayon, mapanatili ang isang lalaki sa isang relasyon. Ang nasabing isang simpleng ideya at isang ordinaryong takot sa kalungkutan ay nagtulak sa akin sa katotohanan na nagsimula akong mapilit ang emosyonal na mga tao. Ito ay tulad ng isang espesyal na anyo ng pagkamakasarili at mga kumplikado.

Sa oras na iyon, pinapanood ko ang pelikulang "Nymphomaniac" ni Lars von Trier, na inaasahan kong makita ang sagot doon o maramdaman na hindi lang ako ang nag-adik sa sex. Ngunit pagkatapos mapanood ito, napagtanto kong wala akong katulad sa pangunahing tauhan, aba, marahil ilang mga sikolohikal na paglihis. Ang nymphomaniac ay interesado sa sex, nasiyahan siya at nakasalalay sa kasiyahan na ito, patuloy na hinahanap ito saan man niya magawa, nang hindi iniisip ang tungkol sa relasyon at kung dapat niya itong gawin para sa isang tao - ginawa niya lamang ito para sa kanyang sarili. Nahihirapan siya, ngunit siya ay siya at hindi maaaring tumakas mula sa kanyang sarili. Sa wakas ay naamin ko sa aking sarili na ako ay nalilito lamang at, sa nangyari, hindi ko alam kung ano ang dapat magmukhang isang normal na relasyon.

Salamat sa psychologist, nakakuha ako ng kahit ilang balanse, upang maunawaan na kung ano ang mayroon ako sa aking pantalon ay hindi tinukoy ako bilang isang tao, at ito ay hindi sa lahat kung ano ang dapat kong akitin at panatilihin ang mga tao sa aking buhay.

Hindi ko kailangang tratuhin para sa sekswal na pagkagumon, kailangan ko lamang maunawaan na ang kasarian ay dapat na kapwa at kasiya-siya, gaano man karami ang kinakailangan para sa bawat kasosyo. Ngayon napagtanto ko na kailangan kong maunawaan kung ano ang eksaktong gusto ko, at kung bakit ko napagpasyahan na ang mga lalaki lamang ang nagnanais ng sex mula sa akin. Sa sandaling nakakuha ako ng sapat na tugon at pagtitiwala sa sarili, huminga ako. Ang sitwasyon ay naging malinaw para sa akin: ang mga tao ay maaaring magkakaiba ng pag-uugali sa sekswal, ang ilan ay maaaring gusto ng kasarian araw-araw, at ang iba ay isang beses sa isang linggo, ngunit sa kabila nito, wala nang hangal na maling akala kaysa sa kasarian na iyon ang tumutukoy sa kabigatan ng isang relasyon.

Inirerekumendang: